Dnia 3 stycznia 2004 r. na chorobę nowotworową w Wielkopolskim Centrum Onkologii w Poznaniu zmarł nasz współbrat:
śp. o. Ludwik Antoni Nowicki OFM
Odszedł do Pana w 72. roku życia, 49. roku konsekracji zakonnej i 46. roku kapłaństwa.
Dobry Jezu, a nasz Panie,
daj Mu wieczne spoczywanie!
***
Ludwik Antoni Nowicki, s. Michała i Joanny Kembłowskiej, urodził się 11.10.1931 r. w Pszczółczynie, w archidiecezji gnieźnieńskiej. Do zakonu wstąpił 18.12.1950 r. Śluby uroczyste złożył 19.12.1954, a święcenia kapłańskie przyjął 14.08.1957 r.
Studia specjalistyczne na Wydziale Filozofii KUL (katolicka nauka społeczna) odbył w latach 1958-1965. Tytuł magistra uzyskał w 1962 r. a doktora filozofii w 1965 r. Pełnił wiele ważnych i odpowiedzialnych funkcji w Prowincji Wniebowzięcia NMP, a od 19.03.1991 r. w Prowincji św. Franciszka. Był wicerektorem WSD (1965-1974, 1986-1989, 1991-1994), gwardianem w Opolu (1974-1977), w Poznaniu (1977- 1983) i w Częstochowie (1986-1989), definitorem (1983-1989, 1991-1997, 2003 -do chwili śmierci), członkiem Rady Plenarnej Prowincji (1977-1983), ekonomem prowincji. Od 1965 r. wykładał w seminarium etykę, katolicką naukę społeczną i przez pewien czas także pedagogikę. Pod jego kierunkiem zostały napisane trzy prace magisterskie i dwie dyplomowe. Był autorem 24 artykułów, polemik i listów, spośród których większość została opublikowana. Pełnił funkcję koordynatora Komisji Sprawiedliwości, Pokoju i Integralności Stworzenia Zachodniosłowiańskiej Konferencji Zakonu Braci Mniejszych (1984-1991), członka Komisji Liturgicznej Diecezji Opolskiej (1978-1983), członka Rady Kapłańskiej Archidiecezji Poznańskiej (1978-1983), referenta ubezpieczeń zakonników (od 1989 r.), misjonarza i rekolekcjonisty.
Do największych dokonań o. Ludwika w sferze materialnej należy zaliczyć doprowadzenie do rekonstrukcji hełmów wieżowych w kościele klasztornym w Poznaniu, zniszczonych w czasie działań wojennych w 1945 r. oraz nowy dach na całym kościele. Postarał się także o trzy nowe dzwony. W dowód uznania za te prace otrzymał medal „Za ochronę zabytków województwa poznańskiego” przyznany przez wojewodę poznańskiego na wniosek konserwatora zabytków w 1985 r.
W jego życiu nie brakowało momentów trudnych, a nawet dramatycznych. W nowicjacie (w 1951 r.) zachorował na żołądek. Jako diakon w 1956 r. musiał zostać poddany operacji. W czasie studiów w Lublinie postał posądzony o działalność antykomunistyczną i osadzony w więzieniu na 12 miesięcy (od 28 lipca 1961 r do 29 lipca 1962 r.). W 1964 r. został całkowicie uniewinniony i zrehabilitowany. W 1962 r. zachorował na owrzodzenie dwunastnicy, a w 1981 r. na owrzodzenie żołądka. Z obu tych chorób został szczęśliwie wyleczony. W 1990 r. uległ wypadkowi kolejowemu pod Ursusem, niedaleko Warszawy. Szczęśliwe wyjście z życiowych opresji przypisywał opiece Opatrzności Bożej.
W ostatnich miesiącach ujawniła się choroba nowotworowa stwierdzona w Szpitalu Wojskowym. W II święto Bożego Narodzenia został przewieziony do Wielkopolskiego Centrum Onkologii, gdzie dnia 3 stycznia 2004 r. odszedł do Pana.
Pogrzeb odbył się 8 stycznia 2004 r. Zakonnik spoczywa w kwaterze franciszkanów na cmentarzu Miłostowskim w Poznaniu.
