Poznań – święcenia diakonatu

W Poznaniu, w samo południe, dwóch braci mniejszych stało się szczególnymi sługami Ewangelii.

Usłyszeli, że wszyscy, których Pan posyła z Dobrą Nowiną, powinni unikać głoszenia swojej ewangelii, czyli traktowania Dobrej Nowiny wybiórczo, naginania jej do własnych wizji i poglądów, świadomego lub nieświadomego manipulowania nią, używania jej do potępiania inaczej myślących, wykorzystywania do piętnowania zachowań i postaw, które nie mieszczą się w naszym obrazie świata. Jeśli nasze głoszenie wprowadza zamęt, mnoży podziały, wyklucza, niestety świadczyć to może o tym, że Dobra Nowina stała się jedynie materiałem wyjściowym do głoszenia swojej ewangelii.

Usłyszeli też, że każdy kto chce być autentycznym sługą Słowa i głosicielem Jezusowej Ewangelii, powinien wsłuchiwać się w nią wiernie i głosić ją z prostotą. Trzeba każdego dnia otwierać się na nią w przekonaniu, że znowu coś nowego nam objawi. Ewangelia bowiem jest rzeczywistością żywą i dynamiczną. Nie straciła smaku przez dwa tysiące lat i nie straci go do powtórnego przyjścia Pana. Jest, jak całe chrześcijaństwo, drogą pełną zaskoczeń i nowych odkryć. Tak traktował ją św. Franciszek, który uczynił z niej regułę życia i był jednoznacznie posłuszny Słowu. Podkreślał: „Sam Najwyższy objawił mi, że mam żyć na wzór świętej Ewangelii”. Franciszek był zafascynowany Księgą, pokornie szukał w niej odpowiedzi na wszystkie dylematy i wątpliwości. Dzięki temu, że był sługą Ewangelii, stał się ikoną Chrystusa, bo Ewangelia prowadziła go do coraz doskonalszego naśladowania Pana, a on łagodnie się jej poddawał.

Usłyszeli też, że wraz z włożeniem rąk biskupa staną się następcami pierwszych siedmiu diakonów z czasów apostolskich. Jest ich wprawdzie dwóch, ale to nie znaczy, że brakuje pięciu. We dwóch będą tworzyć kolegium siedmiu. A to znaczy: za siedmiu będą służyć, za siedmiu głosić, za siedmiu nieść pokój, za siedmiu czynić miłosierdzie.

Dadzą radę? Na pewno, jeśli na wzór św. diakona Franciszka nigdy nie odejdą od Chrystusa na krok.