Młodzież Franciszkańska jest braterską wspólnotą młodych, którzy czują się powołani przez Ducha Świętego do doświadczenia życia chrześcijańskiego w świetle orędzia św. Franciszka z Asyżu.
(Międzynarodowy Regulamin MF rozdział 1)
Historia powstania FRA
Potrzeba rewaloryzacji Franciszkańskiego Zakonu Świeckich w Polsce zrodziła myśl, aby rozszerzyć duszpasterstwo franciszkańskie nie tylko na gminy tercjarskie, ale również objąć formacją tysiące nie zrzeszonych sympatyków św. Franciszka z Asyżu i zorganizować ich w nieformalne wspólnoty, będące pod egidą FZŚ.
W ten sposób ożywiony został w kraju franciszkański ruch religijny o specyfice apostolskiej – zaaprobowany w roku 1983 przez Komisję Asystentów Prowincjalnych (KAP).
Pionierem tej formy duszpasterstwa świeckich stała się Prowincja Braci Mniejszych – Franciszkanów Wniebowzięcia NMP z siedzibą w Katowicach Panewnikach. Dla sympatyków św. Franciszka. w różnym wieku, zrzeszonych we Franciszkańskim Ruchu Apostolskim (FRA) \”POKÓJ I DOBRO\” powstał zatwierdzony przez KAP czteroletni program formacyjny.
Zasadniczym celem jest kształtowanie życia ewangelicznego w duchu miłości do Boga i człowieka, zachowanie przykazań Bożych, utrzymywanie ducha chrześcijańskiego życia rodzinnego, wierność Kościołowi i służenie Mu pomocą, umiar w używaniu dóbr materialnych, pomoc potrzebującym, propagowanie franciszkańskiej pogody ducha, aposto1ska postawa pokoju i braterstwa, budzenie i pielęgnowanie zdrowej pobożności i budowanie bliźnich swoim postępowaniem. Treść formacji obejmuje w pierwszym roku życiorys św. Patriarchy i pogłębienie teologicznej świadomości wiary; w drugim elementy duchowości franciszkańskiej wplecionej w życie religijne; w trzecim roku – świętość franciszkańska ujawniona w konkretnych osobowościach świętych franciszkańskich. Natomiast rok czwarty oraz następne lata pogłębiają i w pełni realizują apostolstwo franciszkańskie – we Wspólnocie Kościoła. Od szeregu lat formalne wspólnoty tercjarskie nie były dowartościowane w aspekcie apostolstwa, wskutek czego podupadły, zarówno pod względem powołań, jak i intensywnej działalności. Z tej przyczyny pierwszą i podstawową sprawą FRA jest budzenie powołań tercjarskich, a jednocześnie ożywienie istniejących gmin w oparciu o nowe posoborowe formy duszpasterskie, co pozwoli na efektywniejsze zaangażowanie we Wspólnocie Kościoła.
Stąd też uczestnicy FRA mają świadomość, jakoby byli niepisanymi członkami III Zakonu św. Franciszka – tercjarzami. Nieformalne wspólnoty FRA korzystają z bogactwa życia Kościoła oraz tradycji franciszkańskiej, co pozwala wypracować różne sposoby formacji duchowej, jak spotkania biblijne, refleksyjne. modlitewne, rekolekcyjne, dni skupienia itp., które pomagają kształtować postawy franciszkańskie.
Praktycznie następuje ścisła współpraca nieformalnych grup franciszkańskich FRA z FZŚ. Zarząd FZŚ oraz kadra animatorów FRA spotykają się niezależnie i zależnie od siebie w celu organizacji pracy apostolskiej. Opiekę duchową nad grupą nieformalną sprawuje zarząd FZŚ w porozumieniu z moderatorem franciszkańskim I-go Zakonu, lub w przypadku jego braku, z miejscowym duszpasterzem. W obu wspólnotach postawiono na samodzielność działania apostolskiego. Program formacyjny jest tematycznie tak opracowany, że grupa FRA może się spotykać regularnie nawet co tydzień, w zależności od uwarunkowań lokalnych w strukturze spotkania: Msza św., potem spotkanie refleksyjno – modlitewne w oparciu o Pismo św., Pisma św. Franciszka i literaturę franciszkańską.
Następnie czas poświęca się sprawom aktualnym – apostolskim i społecznym wspólnot FZŚ. W miesięcznych spotkaniach FZŚ, FRA uczestniczy czynnie. szczególnie opracowując i przeprowadzając nabożeństwa franciszkańskie w kościele. Aby wierni niezaangażowani w FRA, o aspektowym zakresie pracy apostolskiej np.: modlitewne, charytatywne, propagacyjne, artystyczne, itd., uświetniające wydarzenia Kościoła okolicznościowymi gazetkami, wystawami, nabożeństwami oraz włączające się w modlitwę Kościoła w różnych intencjach, itp. Ponadto animatorzy służą organizacyjnie i formacyjnie nie mającym opieki duchowej grupom młodych i starszych w okolicznych parafiach. Działanie apostolskie mogą realizować również w życiu religijnym rodziny i w docieraniu do grup ludzi zagubionych. Propagacja jest osobną dziedziną działania apostolskiego grup FRA.
W tym celu zostały przygotowane specjalne nabożeństwa propagacyjne do FRA, które można przeprowadzać w porozumieniu z duszpasterzami okolicznych parafii. Z dalszej działalności FRA zaznaczyć należy fakt, że co dwa miesiące po parafiach lub przy klasztorach organizowane są okręgowe tzw.: Dni Braterstwa, na które przyjeżdżają sympatycy św. Franciszka. Spotkania te są wypełnione modlitwą, Liturgią Eucharystyczną, radością i braterstwem.
Życie franciszkańskich wspólnot zabarwione jest również okolicznościowymi spotkaniami – rekreacjami, które poprzedza Msza św. i często refleksja biblijno – modlitewna. W okresie wakacji zimowych postulowane są tzw.: Carceri, czyli franciszkańskie rekolekcje dla animatorów, latem zaś Alwernie – dziesięciodniowe franciszkańskie rekolekcje apostolskie i Rivo Torto – dziesięciodniowe franciszkańskie wędrowne rekolekcje apostolskie. One to wraz z cyklicznymi spotkaniami w ciągu roku, przez cztery lata, mają dać dostateczną formację franciszkańską, co pozwoli zainteresowanym w zrealizowaniu powołania tercjarskiego, bądź też nadal pozostać sympatykiem św. Franciszka i w swoim życiu, w swoim środowisku na co dzień realizować duchowość franciszkańską.
Pojęcia przyjęte w naszej prowincji
Pojęcia przyjęte jako pomocnicze w duszpasterstwie franciszkańskim:
FRA – skrót potocznie określający franciszkańskie wspólnoty młodzieżowe
FRATERSI – nazwa potoczna określająca ludzi po przyrzeczeniach (z wł. fratelli – braciszkowie)
RYCERZE – Grupa dziecięca FRA
ALWERNIA – nazwa określająca 10-dniowe franciszkańskie letnie rekolekcje
CARCERI – nazwa określająca rekolekcje formacyjne dla animatorów
DNI BRATERSTWA – określenie prowincjalnych dni skupienia organizo-wanych 3 razy w roku dla młodych franciszkanów
RIVO TORTO – nazwa określająca 10-dniowe franciszkańskie wędrowne rekolekcje
Charakterystyka apostolatu
Apostolat ten winien mieć następujące cechy:
*) wypływać ma z nadprzyrodzonej miłości Boga i człowieka, a swój przykład winien czerpać z działalności Kościoła;
*) ma być ściśle związany z działalnością Kościoła, jak tego pragnął św. Franciszek i jak tego dał przykład własnym życiem;
*) winien odznaczać się zawsze prostotą i pokorą, franciszkańską pogodą ducha, postawą pokoju i braterstwa oraz powinien budzić i pielęgnować zdrową pobożność.
1. Apostolat dobrego przykładu życia autentycznie chrześcijańskiego.
a) we własnej rodzinie;
b) w środowisku sąsiedzkim i w miejscu pracy;
2. Apostolat modlitwy i cierpienia.
a) modlitwa prywatna;
b) modlitwa wspólnotowa;
3. Apostolat dobrym słowem i pouczeniem.
a) prostowanie błędnych poglądów i uprzedzeń;
b) wyjaśnianie prawdziwej nauki Kościoła;
4. Apostolat dobroczynności i miłosierdzia.
a) pomoc ludziom samotnym, starszym wiekiem i opuszczonym;
b) pomoc w duszpasterstwie chorych;
5. Apostolat duszpasterstwa rodzin.
a) obrona poczętego życia;
b) przygotowanie zaniedbanych dzieci do I Komunii Św.;
6. Apostolat duszpasterstwa trzeźwości.
d) uczestniczyć w dniach modlitw o trzeźwość narodu i słuchać stosownych nauk Kościoła;
e) przekonywać w kontaktach osobistych o wielkości zła i możliwości wyzbycia się z uzależnienia;
7. Apostolat troski o piękno domu Bożego.
a) pomoc w pięknym utrzymaniu kościoła;
b) współpraca z parafią czy klasztorem w innych dziedzinach;
8. Apostolat katolickiej prasy i książki.
a) kolportaż katolickiej prasy;
b) prowadzenie biblioteki parafialnej.
Składający przyrzeczenia świadomi są zobowiązań płynących z tego faktu:
1. Codziennego odmawiania Nieszpór z LG lub 12 \\\”Ojcze nasz…
2. Jeśli nie biorą udziału we Mszy św., do codziennego rozważania Pisma św. (min. 5 minut).
3. Zewnętrznego okazywania przynależności do wspólnoty franciszkańskiej przez noszenie znaku \\\”T-au\\\”.
4. Dyspozycyjności w potrzebach Kościoła lokalnego.
5. Apostolstwa w formie poświęcania swojego czasu i zdolności na rzecz wspólnoty lub bliźniego.
6. Pracy nad sobą i relacjami z bliźnimi, zwłaszcza domownikami.
7. Dawania dobrego przykładu w środowisku, w którym żyją.
8. Regularnego czytania prasy katolickiej.
9. Pogłębiania religijnej wiedzy.