Pielgrzymka Młodzieży Różnych Dróg i Kultur – PMRDiK

Hipisowska, Szpakowa, Młodzieży Różnych Dróg i Kultur – to pielgrzymka, która wędruje pod różnymi nazwami już od ponad czterech dekad.

Noclegi, trasy i miejsca postojów do samego końca są spontaniczne. Formalne zapisy nie obowiązują, ludzie dojeżdżają poinformowani pocztą pantoflową, SMS-em czy zasłyszaną od przyjaciela informacją. Odcinki mają niewiele kilometrów, bo nie jest ważna przebyta odległość, ale droga, którą pokonujemy – droga do serca drugiego człowieka. Każdy dzień wędrówki jest wypełniony śpiewem i wielbieniem, i chociaż nie ma zorganizowanych formalnie prób scholii, muzyka wybrzmiewa głośno podczas każdej Mszy Świętej i Adoracji. Śpiewane utwory towarzyszą wędrówce od lat, ludzie włączają się w liturgię z licznymi instrumentami (bębny, skrzypce, gitary, shakery, trąbki i inne). Podczas Komunii Świętej kapłani zapraszają do spowiedzi, obiecując krótką naukę i prostą pokutę. Ci, którzy do sakramentu przystąpić nie mogą, mają poczęstować się symboliczną kromką chleba. Pielgrzymka zawiązuje się tak naprawdę dopiero w dniu wejścia na Jasną Górę, czyli 12 sierpnia o godzinie 15.00. Do Częstochowy trzeba ostatniego dnia dojechać, dlatego uczestnicy nie raz mówią, że wędrują „na pociąg do Częstochowy”

Szpakowe początki

Pierwsza pielgrzymka, która od 1982 roku zyskała nieformalną nazwę „szpakowskiej”, wyruszyła z Warszawy w 1979 roku z Akademicką „17-stką”. Była to grupa 40 osób skupionych wokół ks. Andrzeja Szpaka. Choć nazywali się „biało-czarna”, byli kolorowi, długowłosi, z kwietnymi wiankami na głowach, kultywujący pacyfizm, wolność osobistą i wspólnotowe życie. Szli do Częstochowy z gromkim śpiewem, tańcem, radością, bez specyficznej wtedy pielgrzymkowej zadumy, a w modlitwach często przewijały się motywy filozofii wschodu.

W 1982 roku pielgrzymi ks. Szpaka, którzy nazywali się hipisami, zostali wyeliminowani z pielgrzymki warszawskiej i poszli przy wsparciu Telewizji Polskiej, która kręciła dokument. Tego roku hipisów na Jasnej Górze witał sam Prymas Stefan Wyszyński.

Następne pielgrzymki, w których uczestniczyło od ok. 400 do 800 osób, wychodziły z różnych sanktuariów Maryjnych w całej Polsce i ościennych krajach. Specyfiką jest tu brak pielgrzymkowej dyscypliny, długie modlitwy i rozmowy w drodze oraz kilkugodzinne msze z dialogowanymi homiliami. Ks. Andrzej Szpak, który przez 39 lat był odpowiedzialny za ten swoisty ewenement modlitewno-wędrowny, dbał, by każda pielgrzymka miała swoje hasło, swoją specyfikę, dobrze przygotowane konferencje oraz wspólnotowy charakter. Stałym punktem pielgrzymkowego programu było misterium pokoju 6 sierpnia, w rocznicę wybuchu bomby atomowej w Hiroszimie. Tradycją jest też zakładanie w dniu wejścia na Jasną Górę białych strojów, a na głowy samodzielnie robionych wianków. Przebieganie ostatnich metrów przed murami Klasztoru i maksymalne skupienie podczas wejścia do Kaplicy, a także podrzucanie ks. Andrzeja do góry tyle razy, ile pielgrzymek poprowadził.

PMRDiK dzisiaj

Po śmierci ks. Szpaka wędrówką opiekuje się br. Cordian Szwarc OFM. Dzisiaj pielgrzymkę charakteryzuje fakt, że uczestniczą w niej Ci, którzy podczas wędrowania odnaleźli drogę do Pana Boga. Należą do różnych wspólnot, założyli wspaniałe rodziny. Wędrówka ewoluowała z hipisowskiej w Pielgrzymkę Różnych Dróg i Kultur, i nadal ewoluuje w pielgrzymkę rodzin. Wyruszają dzieci i rodzice, nastolatkowie i starsi. Jest międzypokoleniowo. To miejsce jest dla ludzi jak ich osobista parafia – tutaj przyjmują śluby, tu są przyjmowane sakramenty.